علیرغم نگرانی‌هایی مبنی بر اینکه لباس‌های سنتی بیمارستان، بیماران را غیرانسانی جلوه می‌دهد و بسیاری از ارائه دهندگان خدمات درمانی را ناراحت می‌کند، در طول یک قرن تغییر چندانی نکرده است. نسخه‌های جدیدتر، وقار، راحتی و کاربردی بودن بیشتری را ارائه می‌دهند.
هیچ اتفاق نظری در مورد اینکه چه کسی لباس بیمارستان را اختراع کرده وجود ندارد، اگرچه یک شوخی رایج در بین بیماران و کادر پزشکی این است که نام او سیمور باتس بوده است.
دنی دویتو، بازیگر، در یک فیلم کریسمسی به عمق این شوخی پرداخت و با چرخیدن دور خود، ویژگی‌های گستاخانه‌ی این لباس را به نمایش گذاشت .
این طنز به عنوان یک مکانیسم مقابله‌ای عمل می‌کند: لباس سنتی – که مانند یک پارچه‌ی گشاد و به زیبایی یک روپوش حمام است و باعث خودنمایی می‌شود – احساساتی از ناراحتی تا تحقیر و تسلیم را ایجاد می‌کند. وقتی از بیماران، پزشکان و پرستاران خواسته شد تا نظرات خود را در مورد این لباس‌ها به اشتراک بگذارند، برای مطالعه‌ای که در سال ۲۰۲۰ در مجله‌ی تجربه‌ی بیمار ( PXJ ) منتشر شد، نظرات آنها شامل موارد زیر بود:
- «کابوس.»
- «بال زدن در نسیم.»
- «یک سایز برای هیچ‌کس مناسب نیست.»
- «گیج‌کننده.»
- «دراب»
- «اگر این کار را در خیابان انجام دهم، مرا دستگیر می‌کنند.»
دکتر کریستی لوکاس، که در زمان دانشجویی‌اش در کالج پزشکی پن استیت، رهبری مطالعه PXJ را بر عهده داشت، می‌گوید: «این لباس‌ها ناراحتی زیادی برای بیماران ایجاد می‌کنند.» بسیاری از ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی که او با آنها مصاحبه کرده نیز در مورد این لباس‌ها احساس ناراحتی می‌کنند.
مطالعه‌ای که در سال ۲۰۲۱ به رهبری چهار پزشک در دانشکده پزشکی دونالد و باربارا زاکر در هافسترا/نورث‌ول، نیویورک، منتشر شد، این مشاهده‌ی صریح را ارائه داد: «لباس سنتی بیمارستان غیرانسانی و نامناسب است و برای راحتی ارائه‌دهندگان خدمات درمانی طراحی شده است.»
جایگزین‌هایی هم وجود دارد. طراحان لباس، لباس‌های بیمارستانی طراحی کرده‌اند که ضمن حفظ شأن بیمار، به کادر پزشکی امکان دسترسی لازم به قسمت‌های خاصی از بدن، مانند محل‌های جراحی و قرار دادن لوله را می‌دهد. لباس‌های جدیدتر دارای بازشوهایی در کنار یا جلو هستند؛ مدل‌های دورپیچ که شبیه روپوش هستند؛ دکمه‌های فشاری؛ جیب‌هایی برای وسایل پزشکی و شخصی؛ و رنگ‌های جذاب دارند.
با این وجود، لباس‌های تک سایز با چالش «بستن آن از پشت» همچنان رایج است. طراحان و کارکنان بیمارستان این موضوع را به هزینه و اینرسی سازمانی نسبت می‌دهند. لوکاس لباس بیمار را «یک شر ضروری» می‌نامد. اما دیگر لازم نیست مانند ۱۰۰ سال گذشته وجود داشته باشد.
پزشکان و طراحان درباره دلیل ماندگاری این لباس و تلاش‌هایی برای طراحی مجدد آن صحبت کردند.
عملکرد و احساسات
تا جایی که هر کسی می‌تواند تشخیص دهد، لباس پشت باز حدود یک قرن پیش، در ابتدا برای بیماران جراحی، اختراع شد. اهداف اصلی آن – همانطور که در کتاب « افشای لباس‌های بیمارستانی» ، تفسیری در کتاب «متخصص بیمارستان» نوشته لوکاس و شریل دلاسگا، دکترا، از کالج پزشکی ایالت پن، توضیح داده شده است – دسترسی به نواحی بدن در حین بیهوشی بیمار و جلوگیری از آلوده شدن لباس‌های بیمار با مایعات بدن بود.
پزشکان بیشتری این لباس را برای سایر بیماران مفید دانستند. استفانی بایر، مدیر ارشد تجربه بیمار در کلینیک کلیولند، خاطرنشان می‌کند که وقتی کادر پزشکی نیاز به معاینه بیمار دارند، پیراهن و شلوار اغلب مانع دسترسی آنها به پورت یا محل جراحی یا مناطقی برای انجام اندازه‌گیری‌های معمول مانند فشار خون می‌شود. او می‌گوید: «ما باید بیماران خود را معاینه کنیم و این لباس این کار را آسان‌تر می‌کند.»
به همین دلیل است که «لباس‌هایت را در بیاور و این را بپوش» به یک دستورالعمل استاندارد برای بسیاری از بیماران بستری و همچنین افرادی که در مطب پزشکان و آزمایشگاه‌های پزشکی تحت معاینه قرار می‌گیرند، تبدیل شده است. این رسم آنقدر مرسوم است که بیماران با اکراه آن را می‌پذیرند؛ آنها هدف از پوشیدن لباس را درک می‌کنند و فکر می‌کنند چاره دیگری ندارند.
بایر می‌گوید: «از دیدگاه یک بیمار، نگرانی‌هایی در مورد شأن، استقلال و احترام به بدن وجود دارد.»
فقط بیرون بودن از بدن نیست که باعث ناراحتی می‌شود؛ بلکه این است که تمام اعضای بدن فقط با یک تکه پارچه نازک و گشاد پوشانده شده‌اند، در حالی که آشنایان (پزشک شما) و غریبه‌ها (ساکنان و کاتبان) به آنها نگاه می‌کنند.
یک تأثیر روانشناختی اساسی نیز وجود دارد. در مطالعه PXJ ، یکی از پزشکان گفت که این لباس «راهی برای گفتن این است که، ‘تا زمانی که اینجا هستید، کاملاً به دیگران وابسته هستید.’» دیگری اظهار داشت: «درست در همان لحظه شما به بیمار تبدیل شده‌اید. آن کنترل را از دست داده‌اید. آنها بیشتر به یک بدن تبدیل می‌شوند تا یک شخص.»
تلاش‌ها برای تغییر
طراحی یک لباس جایگزین که اولویت‌های بیمار و مراقب را برآورده کند، پیچیده بوده است.
در سال ۱۹۹۹، طراح مد سینتیا رولی، یک روپوش و ردای ست برای مرکز پزشکی دانشگاه هکنساک در نیوجرسی طراحی کرد.
در سال ۲۰۱۰، کلینیک کلیولند طراحی را استخدام کرد که « طرحی از لباس با چاپ گرافیکی و جسورانه » خلق کرد. در سال ۲۰۱۴، سیستم سلامت هنری فورد در دیترویت با کارهارت، فروشنده لباس کار، برای طراحی روپوشی که آن را مدل G نامیدند، همکاری کرد .
در سال ۲۰۲۱، طراح مد میامی، رنه رویز، روپوش‌هایی با ویژگی‌های خاص برای بیماران در موسسه پیوند میامی در بیمارستان جکسون مموریال طراحی کرد .
فقط کلینیک کلیولند و جکسون مموریال می‌گویند که امروزه از نسخه‌هایی از آن طرح‌ها استفاده می‌کنند. شرکت نیازپوش مستقر در نیویورک که لباس برای کادر پزشکی و بیماران می‌فروشد، گزارش می‌دهد که لباس‌های بیمارپسند آن، که بر اساس طرح‌هایی است که برای اولین بار در سال ۲۰۱۷ طراحی شده‌اند، توسط چندین بیمارستان وابسته به اداره امور کهنه سربازان استفاده می‌شود.
چالش ایجاد و فروش یک جایگزین، در تجربه نیازپوش نشان داده شده است. این شرکت با دانشکده طراحی پارسونز همکاری کرد تا یک لباس بیمار باوقارتر و راحت‌تر تولید کند. پارسونز کلاسی متشکل از 10 دانشجو تشکیل داد که در تیم‌هایی با نظرات بیماران، مراقبان، سایر کارکنان بیمارستان و طراحان مد شناخته‌شده کار می‌کردند. طرح‌های دانشجویان تولید و برای نقد و بررسی به کلاس و ناظران دعوت‌شده (از جمله طراح مشهور دونا کاران) ارائه شد.
از جمله عواملی که دانشجویان پارسونز و طراحان بیمارستان‌ها یاد گرفتند در نظر بگیرند:
بستن بندها – بستن بندهای پارچه‌ای بلند روی لباس‌های سنتی می‌تواند دشوار باشد و به راحتی شل می‌شوند. به نظر می‌رسد چسب ولکرو راحت‌تر وصل می‌شود و سر جای خود می‌ماند. اما بیمارستان‌ها چسب ولکرو را قبول نمی‌کنند زیرا چیزهای زیادی به آن می‌چسبد (تصویر پرز) که می‌تواند بیماری را گسترش دهد.
چایتنیا رازدان، بنیانگذار و مدیرعامل نیازپوش، می‌گوید: «این لباس‌ها میزبان میکروب‌ها هستند، بنابراین باعث مشکلات عفونی می‌شوند.»
همچنین به نظر می‌رسد که استفاده از گیره‌های فشاری آسان‌تر و پایدارتر از گیره‌های پارچه‌ای است. گیره‌های فشاری پلاستیکی ارزان‌تر از گیره‌های فلزی هستند، اما در فروشگاه جکسون مموریال، به طراح لباس، رویز، گفته شد که «پلاستیک به اندازه کافی برای لباس‌های شسته شده محکم نیست.» نیازپوش با گیره‌های فلزی شروع کرد، اما گیره‌های پلاستیکی را پیدا کرد که به اندازه کافی محکم هستند.
صحبت از لباسشویی شد…
چالش‌های لباسشویی – رازدان آموخت که در طول شستشو و خشک کردن، یک لباس زیر با غلتیدن‌های شدید و دمای ۴۵۰ درجه فارنهایت مواجه می‌شود. «توانایی زنده ماندن در فرآیند شستشو و خشک کردن مهم است.»
بنابراین، ایده یکی از دانش‌آموزان برای استفاده از پارچه ساخته شده از شیر بازیافتی رد شد. رازدان می‌گوید: «به نظر شگفت‌انگیز می‌رسد، اما این پارچه در فرآیند شستشو دوام نمی‌آورد.»
یک عامل مرتبط، هزینه شستشو و خشک کردن لباس‌ها است. بیمارستان‌ها معمولاً هزینه خدمات خشکشویی برون‌سپاری شده خود را بر اساس وزن پرداخت می‌کنند. رازدان خاطرنشان می‌کند که ترکیبی که شامل پنبه باشد، نرم‌تر از پلی‌استر است، اما وزن پنبه هزینه شستشو را افزایش می‌دهد. و پنبه بیشتر چروک می‌شود.
جیب – بیماران جیب می‌خواهند تا بتوانند هنگام راه رفتن در اتاق‌ها و بخش‌های بیمارستان، برخی از وسایل شخصی خود (عمدتاً تلفن‌های همراه) را در آن نگه دارند. پزشکان نیز جیب‌هایی در لباس‌هایشان می‌خواهند تا دستگاه‌های تله‌متری که داده‌های بیمار، مانند علائم حیاتی را در همان قدم زدن‌ها جمع‌آوری و منتقل می‌کنند، در آنها قرار دهند.
دانشجویان پارسونز در ابتدا دو جیب را پیشنهاد دادند – و رازدان به یاد می‌آورد: «مسئولان رختشویخانه بیمارستان گفتند: «به هیچ وجه. آنها گفتند مردم وقتی هنگام ترک بیمارستان لباس را دور می‌اندازند، چیزهایی را در یکی از جیب‌ها فراموش می‌کنند» که این امر بار جستجو و کشف را بر دوش کارکنان می‌گذارد.
در موسسه پیوند میامی، فراهم کردن جیب‌های آسان برای استفاده از دستگاه‌های تله‌متری یک اولویت پزشکی است: لوک پرچفسکی، معاون رئیس، می‌گوید: این جیب‌ها بلند شدن و راه رفتن در بخش را برای بیماران آسان‌تر می‌کنند. او می‌افزاید: «هرچه بیماران زودتر و بیشتر راه بروند، برای بهبودی آنها بهتر است.»
یکی از آن جزئیات که کوچک به نظر می‌رسد اما بسیار مهم است، روپوش سنتی مورد استفاده این موسسه بود که در جلو جیب داشت. پرچفسکی به یاد می‌آورد که پرستاران گفتند «یکی از عوامل آزاردهنده برای بیماران، نحوه پایین کشیدن روپوش» هنگام راه رفتن افراد بود، به دلیل وزن دستگاه.
گزینه‌های به‌روزرسانی‌شده
طرح‌های جدیدتر دارای ویژگی‌هایی هستند که ضمن برآورده کردن نیازهای پزشک، نگرانی‌های بیمار را نیز برطرف می‌کنند.
دهانه‌ها – تعدادی از این لباس‌ها شبیه رداهای دورپیچ هستند، با بستهایی در کنار یا جلو. برخی دارای بندهایی شبیه به ربان حمام یا بندهای پارچه‌ای استاندارد هستند، در حالی که برخی دیگر با دکمه‌هایی در امتداد شانه‌ها و پایین پهلوها بسته می‌شوند.
برخی بیمارستان‌ها، بخش‌هایی را متناسب با اقدامات بیمار ارائه می‌دهند. در کلینیک کلیولند، لباس‌های جراحی از پشت بازشو هنوز برای بیمارانی که اقداماتشان نیاز به این دسترسی دارد، در دسترس است. بایر خاطرنشان می‌کند که پدرش برای جراحی کمر آنجا بود، «و او یک لباس جراحی از پشت بازشو دریافت کرد. گزینه‌هایی وجود دارد که ما مجبور شدیم بسته به نیاز بیمار، آنها را توسعه دهیم.»
بایر می‌گوید لباس استاندارد کلینیک کلیولند اکنون یقه هفت دارد که دسترسی آسان‌تر به ناحیه گردن را برای پزشکان فراهم می‌کند و در کل برای بیمار راحت‌تر است. او می‌گوید: «وقتی در رختخواب می‌چرخید، [لباس] دور گردن شما گیر نمی‌کند.»
رویز می‌گوید، در موسسه پیوند میامی، لباس‌ها شامل شکاف‌هایی هستند که به کارکنان امکان دسترسی آسان به لوله‌ها و خطوط برق (برای مثال، برای دستگاه‌های تنظیم ضربان قلب) را بدون نیاز به باز کردن یا باز کردن قسمت‌های بزرگتر لباس می‌دهد. برخی از لباس‌های نیازپوش دارای زیپ برای دسترسی به پورت پزشکی هستند.
اندازه‌ها — بایر می‌گوید کلینیک کلیولند چهار سایز لباس بزرگسال ارائه می‌دهد. نیازپوش سه سایز می‌فروشد. اما این غیرمعمول است. پرچفسکی از موسسه پیوند میامی می‌گوید: «انبار کردن و پیگیری سایزهای متعدد، بار اداری و خرید ایجاد می‌کند.»
نکته‌ای در مورد بیماران کودک: به نظر می‌رسد برای کودکان گزینه‌های بیشتری برای اندازه و طرح وجود دارد، از جمله لباس‌های بیمارستانی بر اساس شخصیت‌های تلویزیونی و سینمایی. به عنوان مثال، برخی بیمارستان‌ها لباس‌های بیمارستانی بر اساس شخصیت‌های دیزنی ارائه می‌دهند .
جیب‌ها – لباس‌های نیازپوش دارای یک جیب جلویی هستند، بنابراین بیماران فقط یک جا برای به خاطر سپردن محل قرار دادن وسایل خود قبل از ترک بیمارستان دارند. در موسسه پیوند میامی، لباس‌های بیمار دارای دو جیب در داخل هستند: معمولاً یکی برای دستگاه تله‌متری و دیگری برای لوله تخلیه‌ای که مایعات را از محل جراحی بیرون می‌کشد. رویز می‌گوید این کار توزیع وزن را برای بیماران هنگام راه رفتن در طول بهبودی متعادل می‌کند.
زیبایی‌شناسی – روپوش‌های بعضی بیمارستان‌ها در رنگ‌های بیشتری عرضه می‌شوند، که اغلب با طرح رنگ بیمارستان مطابقت دارند یا لوگوی بیمارستان را نشان می‌دهند.
مواد – تولیدکنندگان ترکیبی از مواد را ارائه می‌دهند، از جمله مخلوط پنبه و پلی‌استر که نرم هستند و تمام پلی‌استر که سبک‌تر و کمتر مستعد چروک شدن است.
با وجود این گزینه‌ها، امروزه به اکثر بیماران احتمالاً نوعی از روپوش استاندارد ارائه می‌شود. هزینه همچنان یک عامل مهم است.
قیمت روپوش‌های استاندارد بسته به ویژگی‌هایی مانند جنس و حجم سفارش متفاوت است؛ لیست‌های آنلاین از حدود ۱۱۰ تا ۱۶۵ هزارتومان برای هر کدام شروع می‌شوند.
گان های بیمار در نیازپوش در انواع مختلفی عرضه می‌شوند و می‌توانند به قیمت یک روپوش استاندارد نزدیک شوند یا چندین برابر بیشتر باشند.
بیمارستان‌ها می‌توانند از چند طریق ناراحتی بیماران را برطرف کنند: با کاهش عادت استفاده از روپوش‌های استاندارد، زیرا در بسیاری از موارد لباس‌های گشاد بیمار دسترسی کافی را فراهم می‌کند؛ با آگاه کردن بیماران از اینکه در برخی موارد، روپوش‌ها اختیاری هستند؛ و با اصرار بر طراحی‌های ساده و کم‌هزینه.
